در کشور ایران اقلیم خشک و نیمه خشک اغلب مناطق را تحت تاثیر قرار داده و خشکی این مرزو بوم با خشکسالی های اخیر که در اثر تغییر اقلیم و تشدید پدیده نوسان رطوبتی همراه است باعث محدودیت کشت و کار شده است.
در چنین شرایطی ،بخش عظیمی از آب مصرفی در بخش کشاورزی به هدر می رود. در رهگذر این اتلاف آب، کودهای شیمیایی نیز (بخصوص در خاک های شنی )بر اثر غرقابی به سرعت شویش یافته و موجب آلودگی منابع گران بهای زیرزمینی می شوند.
استفاده از هیدروژل های سوپر جاذب در بخش کشاورزی، می تواند در راستای گزینش رویکردهای جدید مدیریتی در کشور و بهره گیری صحیح از منابع آب تلقی شود.
این پلیمرها سوپر جاذب ضمن بالا بردن ظرفیت نگهداری آب در خاکهای سبک ، می توانند مشکل نفوذ پذیری خاکهای سنگین و مشکل شویش سریع کودها و آلودگی آبهای زیرزمینی را مرتفع کنند.
امکان کشت در مناطق بیابان زذایی و امکان کشت در سطوح شیب دار از دیگر مزایایسوپر جاذب ها می باشد.